Akcja "Szkoły uczuć" toczy się w latach 1840-1868. To okres burzliwych przemian politycznych w dziejach Francji - Wiosna Ludów, II Republika, II cesarstwo - i głębokich przeobrażeń pokolenia romantyków, poddanego presji wielkiej burżuazji. Ale także okres niespełnionej miłości bohatera, Fryderyka Moreau, do pięknej pani Arnoux. Fryderyk opowiada dzieje swojej miłości z perspektywy dojrzałego już mężczyzny, mężczyzny świadomego straconych szans. W zamyśle autora książka miała być uczciwą historią jego pokolenia, mocno osadzoną w realiach historycznych. W efekcie wywołała jednak skandal - przez tradycjonalistów uznana została za dzieło wulgarne i naruszające zasady moralne. Została jednak entuzjastycznie przyjęta przez pokolenie młodych realistów: Emila Zolę czy Georg Sand.

O krasnoludkach i sierotce Marysi Marii Konopnickiej to wzruszająca baśń nie tylko dla dzieci. Baśń, uczy poszanowania dla pracy i umiłowania piękna. Dzieje sierotki Marysi i historię walki ubogiego chłopa z ugorem splecione są z baśniową wędrówką krasnoludków, istot sprzyjających dobrym poczynaniom i szlachetnym zamiarom.

Na pierwszej lekcji, zaraz po wakacjach, było lepienie z plasteliny. Pani rozdała dzieciom zieloną i czerwoną plastelinę i dzieci lepiły, co same chciały. Bronka ulepiła gniazdo z jajeczkami; Wicuś ulepił grzybki; chłopcy z pod okna ulepili samoloty, a Tosia ulepiła mnie - takiego malutkiego ludzika. O przygodach Plastusia i jego szkolnych przyjaciół przeczytała dla naszych milusińskich Joanna Pach. Pani Joanna nie tylko czyta, ale głosem odgrywa każdą z postaci, nadając jej osobowość i znakomicie oddając emocje. Dzięki temu tworzy świat pełen barwnych postaci i pobudza wyobraźnię. Postaciowanie sprawia, że tekst czytany nie jest monotonny i nawet przedszkolaki, które - tak jak na początku sam Plastuś - nie mają jeszcze pojęcia o życiu szkole, z łatwością wsłuchają się i oswoją z tym, co może je czekać już za kilka lat. A życie szkolne zapowiada się przecież wspaniale!

Opowieść matki, która przez wiele lat walczyła z uzależnieniem córki od narkotyków. Z recenzji: my - terapeuci, specjaliści terapii uzależnień, psycholodzy i inni „pomagacze”, próbujemy towarzyszyć rodzicom w koszmarnej drodze przez uzależnienie dziecka. Dziecko zatracające się w beznadziei uzależnienia to najtrudniejszy towarzysz naszego życia. Czy możemy wyobrazić sobie, co wtedy można czuć? Co dzieje się w głowach i sercach kochających? Moim zadanie - nie. To im - bliskim należy oddać głos. Adam Nyk, terapeuta Nic dodać, nic ująć - taka jest ta książka. W drodze przez „piekło” uzależnienia swoich dzieci rodzice przeżywają niedowierzanie, ZAPRZECZANIE, zagubienie, wstyd, osamotnienie, rozpacz, żal i niechęć do własnych dzieci za życie, które na nas ściągają. Autorka pisze szczerze i z serca, przez to książka może być pomocą i podporą. A także wsparciem w konsekwencji, uważności i szczerości w relacjach z dziećmi, w dążeniu do niezaniechania, szczególnie w chwilach słabości, w podtrzymywaniu wiary i trudnej, ale nieustającej miłości. Autorce dziękuje za napisanie tej książki. Życzę Jej i Ali zdrowia i dobrego życia . Basia mama ś.p Marcina Jako matka, która niestety znalazła się w podobnej życiowej sytuacji, czytając tę opowieść czy dokument, odniosłam wrażenie, że czytam swój własny pamiętnik. Wszystkie zdarzenia typowe, przewidywalne. Począwszy od pierwszych kontaktów z narkotykami (przeważnie z marihuaną) do nieuniknionego końca. Oczywiście, poprzez epizody z próbami rozmaitych terapii, kontakty z policją, wyroki i kary więzienia. I to, co najbardziej typowe, to nieprzespane, przepłakane noce, strach i rozpacz, bezsilność i bezradność samotnej matki. Samotnej w każdym słowa tego znaczeniu, bo w takiej sytuacji matka zawsze sama musi przeżyć swoje cierpienie, związane z poczuciem, że nieuchronnie traci dziecko. Książka nie daje żadnej recepty, bo takiej recepty nie ma. Jednak zmusza do bardzo głębokich przemyśleń i refleksji, a wnioski nasuwają się same. Zapewne każdemu nieco inne. Marysia Matka.